उनकी स्वास्नी र मेरा साथीका अमेरिकन दाजु

अनुप थापा –
च्याप्टर नम्बर १
‘मेरी श्रीमती त अमेरिकामा छ । उसैले पैसा पठाउछे । मलाई त यहाँ निकै मस्ती छ ।’ –  काठमाडौं नयां बानेश्वरमा डान्स बारमा भेटिएका एकजना पत्रकारले वियरको गिलास तान्दै यसरी धाक लगाउदा मलाई पनि मेरी श्रीमती अमेरिकामा भइदिए हुन्थ्यो जस्तो लागेको थियो । तर के गर्नु  ? आफू परियो अविवाहित । विवाह गर्न अहिलेसम्म साइत जुरेन । श्रीमति अमेरिकामा हुने त कहिले हो कहिले । मेरो लागि ति पत्रकारको जस्तो मस्ती त कल्पना गर्नु सिवाय अरु केही पनि थिएन । कल्पना गर्न पैसा लाग्दैन क्यारे । उनको कुरा सुन्दा मैले पनि मनमनै कल्पना गरें उनको जस्तो मस्तीको लाइफ ।
एकटकले बियरको सुनौलो कलर हेर्दै म गमिरहेको थिएं । ति पत्रकारले अझ अगाडि थपे – ‘ महिनाको तीस पैतिस हजार पठाइहाल्छे बुढीले । मैले अफिसबाट पाउने पैसा त मलाई यहां तरुनी फेर्दै मस्ती गर्दा ठीक्क भएको छ । ‘ हुन पनि नेपालका संचारमाध्यममा काम गरेर कति नै पो पैसा आउंछ र ?  मासिक तीन हजारमा समाचार वाचकको जागिर खाइरहेकाहरुको हुल मेरै आंखाले देखेको हो क्यारे । यि पत्रकार अलिक पूराना भएकाले तलब पनि अलिक बढी नै होला । अति बढी भए पनि बीस पच्चिस हजार भन्दा त पक्कै पनि बढी छैन ।
जसो भएपनि यि पत्रकारको हातमा हरेक महिना पचास हजार जती नेपाली रुपैया चाही पर्दो रहेछ । पचास हजारमा यिनले झण्डै मासिक पन्ध्र बीस हजार त सेक्स र रक्सीमा मात्र खर्च गर्छन् । नेपालमा सेक्सको लागि त्यती धेरै पैसा कहा लाग्छ र  ठमेल तिरका होटेलहरुले लिने रेट पाचसयदेखि हजारसम्म त हो नि । रत्नपार्कमै त यि पत्रकार जांदैनन् होला । त्यहा जानेहरुले त एकडेढसय रुपैयामा पनि पाइहाल्छन् । रक्सीको बोतल समाउदै तरुनीका गफ लगाइरहेका बेला उनको फोनमा किर्रर घण्टी बज्यो । ‘बुढीको फोन रैछ अमेरिकाबाट एकैछिन नबोल्नुहोस् है । ‘- उनले सुस्तरी मलाइ भने । अनि उठाए फोन ।
उनले बुढीसंग कुरा गरेको सुन्दा त मलाई लाग्यो उनीजस्ता पत्नीब्रता कलियुगमा कहाँ पाउनु  तर कुरा सुन्दा मात्र यस्तो लागेको हो है । नत्र उनको व्यवहार त कलियुगका कृष्णको भन्दा कम छैन ।
बुढीलाई चांही विश्वासमै राखेका रैछन् यिनले । यिनीहरुबीचको सम्बाद सुन्दा त यस्तो लाग्दै थियो यि मित्रले आफ्नी श्रीमतीलाई बाहेक अरु सबै युवतीलाई दिदी बहिनीको नजरले हेर्छन् । तर फोन राख्न नपाउदै बारमा काम गर्ने केटीको स्कर्टमा हात पुगिहाल्यो उनको । मैले मनमनै सोंचे – बुढी विचरा अमेरिकामा विगत सम्झदै कल्पेर बसेकी होलिन् यता मेरा मित्रको हालत यस्तो छ ।
मेरा मित्र बडो भाग्यमानी । आफूचाहीं हजारौं राधिकाको बीचमा । श्रीमतीचांही सिता नै पाएका हुन् यिनले । यस्तै सोंच्दै थिएं उनको गिलास खाली भइसक्दा मेरो गिलासमा जत्तिको तत्ती वियर । आंखा चिम्लेर स्वाठ्ठ पारिदिएं । अनि खुट्टा नटेक्ने भइसकेका मित्रलाई त्यहीं छाडेर बाहिर निस्किएं ।

च्याप्टर नम्बर २
समयको चक्र न हो । ति मित्रसंग डान्सबारमा दारु खाएको ६ महिनाभित्रै मलाई अमेरिका आउने मौका मिल्यो । अमेरिकाको ठाउमा मान्छेलाई फुस्रदै नहुने । अझ न्युयोर्क त रातभर नसुत्ने सहर । नेपालीहरु पनि हरियो डलर कमाउन उत्तिकै व्यस्त । चाहेको मान्छे भेट्नै मुस्किल । मेरा एकजना साथीको दाजु पर्नेलाई भेटौं भनेको कहिले के मिलेन , कहिले के मिलेन । उनीसंग झण्डै तीनमहिना भेट भएन । तीनमहिनापछि उनको कोठामा जाने मौका मिल्यो ।
दाजु त विवाहित हुन् भन्ने मलाई थाहा थियो । पन्ध्र बर्षको छोरा छ भन्ने पनि मलाई थाहा थियो । तर उनकी श्रीमतीलाई चांही मैले देखेको थिएन । यि पनि चालिसको उमेर त पक्कै काटिसके । तर अमेरिकाको बसाइले हो कि किन हो  ? अलिक भर्खरकै जस्ता देखिन्छन् यिनी ।
उनको अपार्टमेन्टमा पुग्न मलाई धेरै अलमल गर्नुपरेन । अमेरिकामा ठेगाना भएपछि अपार्टमेन्ट पत्ता लगाउन निकै सजिलो छ । त्यसैले उनको अपार्टमेन्टकै ढोकाको घण्टी बजाउन मेरा हात अगाडि बढे । ढोका खोलिन् एकजना अधवैशे युवतीले । युवती को हुन् मलाई थाहा थिएन । मैले ठाने पक्कै यि दाईकी श्रीमती होलिन् । उनी किचनतिर जुस लिन गएको मौका छोपेर मैले दाईलाई सोधें – परिचय पनि गराइदिनुभएन त भाउजुसंग  ? कहिले झिकाउनुभयो र भाउजुलाई  ?
मेरो प्रश्न सुनेर बुढा झस्के । कुरा टार्न खोजेजस्तो गरे । मैले बुझिहालें अधवैंशे युवती नेपालमा भएकी यिनकी श्रीमती होइनन् । अनि मैले सोंधे – दाईले अर्को बिहे गर्नुभयो कि के हो यतैतिर  ?
कुराको चुरो खुल्यो त्यसपछि । उनले भने – ‘ बिहे गरेको त होइन हामी संगै बस्छौं । ‘ अझ विस्तारमा कुरो बुझ्दा यि अधवैशे युवती विवाहित पो रहिछन् । यिनका श्रीमान् नेपालमा नै रैछन् । यहां यिनीहरु संगै बस्दा रैछन् । साथी साथी जस्तो मात्र के भन्नु  संगै बस्ने संगै खानाखाने संगै घुम्ने संगै सुत्ने पनि । जीब्रो नटोक्नुहोला । यिनीहरु विवाहित होइनन् ।
सुरुमा मेरा साथीका यि दाइले यि युवतीलाई हात समातेर रेल चढ्न सिकाएका रे । पछि रेष्टुरेन्टमा खान सिकाएछन् । कहिलेकसो आफैले पनि खुवाएछन् । पछि त धेरै कुरा पो सिकाएछन् यिनले । हिड्न,  डूल्न,  बोल्न,   सुत्न सबै पो सिकाएछन् । उनले भने – ‘ के गर्नु  यिनका बुढा पनि नेपालमा छन् , मेरी बुढी पनि नेपालमा छे ,  दुबैको शारिरिक आवश्यकता पूरा भएकै छ । नेपाल फर्केपछि दुबैजना आफ्नै ठाउमा सेट भइहाल्छौं । ‘
कुरो ठीक हो कि होइन , भन्ने नै छुट्याउन मुस्किल भयो मलाइ त । भर्खर भर्खर अमेरिका आएको बेलामा यस्तो देखेको मलाई पचाउन अलिकति मुस्किल त हुने नै भयो नि ।
च्याप्टर नम्बर ३
अमेरिकामा धेरै नेपालीहरुको जीवन शैली यस्तै रहेको कुराको खुलासा पनि तिनै दाजुले गरे । उनले आफू चोखो बन्न हो कि किन हो यसरी बस्ने आफूमात्र नभएको स्पष्टीकरण दिदै थिए । हिड्ने बेलामा मैले ति दाईलाई सोधे – यिनका बुढा नेपालमा के गर्छन् नि  ?
दाइले कुरा खोले – तपाई पत्रकार भएर पनि चिन्नुहुन्न ? यिनका बुढा पत्रकार त हुन् नि ।
मैले ति पत्रकारको नाम सोध्दा थाहा भयो – यि त नयाँ बानेश्वरमा मसंग वियर लडाउने तिनै पत्रकार मित्रकी बुढी पो रहिछन् ।
कुरा सुन्दा म निकैवेर अवाक भएं । अनि झल्यांस सम्झें नेपालमा रहेका ति पत्रकार बन्धुलाई । यस्ता पो हुंदारहेछन् , कलियुगका राधाकृष्ण ।
( सेक्स एण्ड सिटी एकजना पत्रकारको नियमित स्तम्भ हो । अमेरिकामा रहेका नेपालीहरु यो स्तम्भका पात्रहरु हुन् । यौन र जीवनशैलीका विषयमा लुकेका कैयन कुराहरुको यो स्तम्भमार्फत पर्दाफास हुनेछ । अमेरिकामा बसेर फर्किएका स्तम्भकारका पात्रहरु को को हुन् ? पात्रहरु कस्ता कस्ता छन् ? त्यो विषयलाई स्तम्भकारले तपाईहरुसमक्ष पोख्नेछन् । – विश्वन्यूज  )